Całka oznaczona
Encyklopedia PWN
mat. dział analizy mat., który zajmuje się wyznaczaniem ekstremów i punktów kryt. funkcjonałów, tzn. wielkości zmiennych, definiowanych w taki sposób, że każdej funkcji u (lub krzywej, powierzchni itp.), należącej do ustalonej klasy, odpowiada liczba I[u], będąca wartością pewnej całki, np. (1) I[u] = ∫Ω F(x, u(x), Du(x))dx (rozpatruje się także zagadnienia wariacyjne, w których funkcja F zależy od pochodnych wyższych rzędów funkcji u).
analizy twierdzenie podstawowe, twierdzenie Newtona–Leibniza,
mat. twierdzenie wyrażające związek między całką oznaczoną a funkcją pierwotną: jeśli F jest dowolną funkcją pierwotną f, to wówczas spełniony jest wzór 
.
geometria hiperboliczna, geometria Łobaczewskiego, geometria Bolyai–Łobaczewskiego,
historycznie pierwsza geometria różniąca się od geometrii euklidesowej, wprowadzonej w starożytności; można ją zdefiniować jako geometrię przestrzeni Riemanna o stałej krzywiźnie ujemnej i otwartych geodezyjnych (geodezyjna).
mat. liczby a i b występujące w zapisie całki oznaczonej 
, będące końcami przedziału całkowania.
, będące końcami przedziału całkowania.
Laplace 
, ur. 25 III 1749, Beaumont-en-Auge (Normandia), zm. 5 III 1827, Paryż,
francuski matematyk, astronom i fizyk; największy uczony końca XVIII i początku XIX w..
[laplạs]
Pierre Simon de , ur. 25 III 1749, Beaumont-en-Auge (Normandia), zm. 5 III 1827, Paryż,
niemiecki filozof i matematyk; jedna z najwybitniejszych i najbardziej wszechstronnych postaci w dziejach kultury umysłowej XVII w..
